فراق

مرا فگنده نصیبم چه در بلای فراق

اسیر و بستۀ هجران و مبتلای فراق

بدرد عشق بنازم ! چه صبر می دهدم

که جز ء شکیب نباشد دلا دوای فراق

عنایتی به نگاهی ! خدای احساسم

که قلب خسته رها گردد از جفای فراق

 به عرش میرسد از سوز ناله های دلش

هر آنکرا که رسد همچو من سزای فراق

عجب ز عشق بلند است تا دم عرصات

نوای رگ رگ جانم ز زخمه های فراق

گدائی کوه محبت به راه تو نگران

نگاه مهر ببخشا به بینوای فراق

دمی که با تو فلک واصلم کند «واهِب»

به پیش پات دهم جان ز گریه های فراق