باران

غبار عرش بیرون کرد گوهر دانۀ باران

بَه بَر زآئینــــه دارد دل تن فرزانۀ باران

به هر چرخش ز گِردش میزداید تیرگی ها را

هویدا میشود از پرده ها نَمخانۀ باران

به پرواز خودی پَر میگشاید فارغ از کثرت

غزل در بیخودی ها میسراید دانۀ باران

به بزم گِردبادان و به جشن پُرغریــوِ رعد

شراب هستی بارد بین ز لب پیمانۀ باران

چراغ آرزو در دستِ ابرِ تیره و هردم

به هرجا میرسد گیرد سراغِ خانۀ باران

گدازی داشت اندر خلوت دل زآتش جانش

هزاران شعله سر زد از دل دیـوانۀ باران

ز هر سو میرسیـد او راغم و اندوه و بیتابی

ولی از عشق گنجی است روی شانۀ باران

ز تفسان جنون، شد پای بوس عالم بالا

حبابی بود روز وصل اصلش خانۀ باران

بیا «واهِب» که چشمت اشک حسرت در نهان دارد

قدح بردار و شو چون ساقی ئی مستانۀ باران