زخم محراب

تا قلزمِ چشم تر من گردابست

از بارش عشق هستی اندرتابست

ای دوست ز ناله های شبگیـر مپرس

کین عالم دل پر از شرار نابست

یکبار اگر بر کشد از چهره حجاب

خورشید زهم ریخته چون سیمابست

گم میشوم از وهم سیه بختی شـب

چون سایه من زیر سر مهتابسـت

هر جلوۀ او میشکند شمس و قمر

یک جرقۀ آن قلمرو مهتاب است

هستی طلبی، رها مکن دامن فقر

در عالم ممکنات فقر اربابست

«واهِب» تو ملاف از عشق و بر خاطردار

کین زخم دل از تیر نه، از محرابست