بزرگی

بزرگی د اوایل قرن یازده در عهد جهانگیر د کشمی زندگی میکرد  د ر جوانی رقاصه بود ولی در اواخر این فن را ترک نمود گوشه نشین شد چون اشعا خوبی میسرود . شهرت او زیاد شده رفت روزی چهار نفر شاعر بدیدن او آمدند ولی بزرگی آنها را نپذیرفت وقتیکه خواستند دور شوند عرب بچه ای را دیدند که داخل خانه شاعره گردید .

شعرا بر آشفتند  و رباعی ذیل را نوشته برای بزرگی فرستادند .

۱در بعضی تذکره ها این شاعره را از زنان ها شاه اسمعیل اول صفوی میدانند  رجوع شود بحیات   صفحه 

۲تذکره الخوانین و مشاهیر نسوان .

ای شیوه کفر دین بهم ساخر ته                                                           غم را بوجود خود عدم ساخته 

آثار بزرگی زجبیتک پیدا است                                                           که با عرب و که عجم ساخته 

بزرگی بجواب آنها این شعر را فرستاد :-

روزیکه نهادیم درین دیر قدم را                                                      گفتیم صلاح است عرب را و عجم را 

این فرد نیز از بزرگی میباشد :-

موبمو در ناله ام گوئی که استاد ازل                                                رشته جانم بجای تار در طنبوریست