وصف نیکوان
از کتاب: دیوان محجوبه هروی
، غزل
ناصح جمال ان مه ئ تابان ندیده ء
حور و پری بصورت انسان ندیده ء
گر طعنه میزنی به زلیخا عجیب نیست
در عمر خویش یوسف کنعنان ندیده ء
از ناوک نگاه نخفتی بخاک و خون
شمشیر بازی ثف هجران ندیده ء
از جعد مشکبار پریشان نگشته ئ
زلف سیه چو افعی پیچان ندیده ء
مژگان خون گرفته و چشمان نیم خواب
شمشیر تیز در صف مستان ندیده ء
قند لبی نمک نفشاندند بزخم دل
صد شور در سر از شکرستان ندیده ء
کشتن به چشم و زنده نمودن ز لعل لب
پیدا عتاب و خنده ء پنهان ندیده ء
واعظ مرا ز روز جاز بیم میدهی
گویا به عمر خود شب هجران ندیده ء
ای قمری اینقدر همه کوکو برای چیست؟
آن سرو را بباغ خرامان ندیده ء
«محجوبه« تا به چند کنی وصف نیکوان
مهر ووقا چو هیچ ازیشان ندیده ء