دوینو شعر
درکوچه های سرخ شفق
، معاصر
زما په وچوشونډ و
پدی سپیر و خزان و هلو پانو
دوينو شعر ، لكه بی با که نسیم
آوری را آوړی او چلیزی پسی.
او دا شرقی ذهن می
لکه دسر و گلو رنکینه باغچه
له شنو یا دو نو نه
تشیږی پسی .
* *
خو ته . . .
لكه وحشی او نا آرامه و ږمه
زما د اوښکو دشبنم څاڅکلو کی
دخپلو یاغی هوس گلان لټوی
اوز ماله و چو او سپير و شونډ و نه ،
شنی ترانی غواړی . . .
خو
زه لا تر اوسه پوری ،
دوينو شعر ليكمه ،
او ،
شنو تر ا نو ته
وزگار شوی نه یم
کابل پوهنتون
۱۱ / ۵ / ۱۳۵۹