به ابر های سپیده دم

ای مرغ نقره بال فضا در سپیده دم 

قیرینه کشتی فلکی در شب سیاه 

آواره گرد یار من ای ابر نوبهار 

باز از کجا بسوی کجا می شوی براه 

از کشور حباب بدریای آفتاب 

آغوش کرده باز نگاهم بسوی تو 

تا یک دو لمحه برکشیم در کنار خویش 

اندیشۀ مرا بدل خویش جا دهی 

زین خاکدان تیره بری زی دیار خویش

بالاتر از کشاکش دنیای خاک وآب 

آن سو ترک بری که نه بینم دگر بچشم 

این کرۀ سیاه پر از داغ ودود را 

آنجا بری که قصه سرای جهان دگر 

آتش زندفسانه بود ونبودرا 

دنیای رفتگان دیار عدم بخواب 

نی این ستارگان فروزنده در فضا 

نی فر شهر یاری ونی ننگ بندگی 

نی گیر ودار عقل ونه آزادی جنون 

نی بیم مرگ باشد وآشوب زندگی 

دیو زمانه پا وسرش بسته در طناب 

آوازها فرو شده در پردۀ سکوت 

پندار ها چو برگ فرو ریخته زهم

آنجا که نیست جا و کجائی دران پدید 

نی از وجود مانده نشانی نه از عدم 

نی جای خشم باشد و نی زحمت حساب