گل و خار

کسی را بوستان پر از گل و از یاسمین باشد

چسان اورا هوای لاله ء صحرا نشین باشد

سعیدی کان شود سیراب از سر چشمۀ حیوان

دگر او را کجا اندیشۀ ماء معین باشد

غذا را بر سر سیری تناول کی کند دانا

اگر خود فی المثل شکر بود یا انگین باشد

خادیا دو مخالف را نسازی جمع در یکجا

عذابی بد تر از دوزخ اگر باشد همین باشد

ز شر اهرمن ایمن کجا گردد مسلمانی

سلیمان وار اگر اوا جهان زیر نگین باشد

نبوید عاقل آن گل را که گرد خسته از خارش

نجوید مقبل آن گنجی که مار آنرا قرین باشد

بود پرهیز لازم زان عسل کامیخت سم با او

نخواهد کس چنان نوشی که نیشش در کمین باشد

ندارد جسم انسان طاقت اندر کورۀ آتش

مگر سنگین دلی کورا تن و جان آهنین باشد

حریف بد نخواهد هیچکش «محجوبه» در عالم

که داییم از غم و تشویش او اندوهگین باشد