شف یا فش
از کتاب: زبان د آری
فش درشعر ونثر باستانی بیشتر به صورت پساوند صفت ساز وقید ساز به معنای گونه ومانند آمده است ، مانند خورشیدفش، شاه فش ، شیرفش و هم یال اسپ معنا می داده است.
گوشۀ آویختۀ دستار را درفرهنگها فش نوشته اند مگر مردم ما شف می گویند.
یعنی این واژه هم با گذشت زمان دیگرگونی پذیرفته است که پذیرفتنی است. چنان که شف می گوییم ، برای کاستن ازفاصلة گفتار ونوشتار می توان شف نوشت .