عصمت

برای شناخت عصمت رجوع به اصلی فرمایند:

اشعار میرزا عصمت :

دور از رخ تو سیر گلستان که و من که

آزده دلم غنچۀ خندان که و من که 

یاد خطو زلف نو مرا برد بگلشن 

ورنه هوس سنبل و ریحان که من که 

کحل البصر از خاک وطن هست میسر

آوراگی ملک صفا هان که من که

بی رنگ لب لعل تو ای کان ملاحت

وا بستگی لعل بدشخان که و من که

«عصمت » ببر ا خلق و نشین گوشۀ عزلت

همصحبتی مردم دورا که من که 

غزل در تلازم چشم 

بچشم من اگر چشم تو چشم ناز اندازد

فلک بر چشمۀ چشمم بچشم خویش پردازد

سرو چشمم فدای چشمت ای نور دو چشم من

که چشم من بجز چشمت بچشم کس نمیسازد

ز چشمم چشمه های خون روان گردید بیچشمت

بچشم من فگن چشمی که چشمم نور میبارد

ز چشم مردم عالم ندارد چشم من چشمی

مگر چشم مرا چشمت زکات چشم بنوازد

سیه  چشمی اگر «عصمت » ز چشمم چشم بر گیرد

چو چشم شمع من زهجر چشم بگدازد

نیست در سر هوس گلشن و باغم بیتو

میزند نگهت گل پنجه بداغم بیتو

چند پرسی زفغان من و احوال دلم

موج هجرت زده آبی بچراغم بیتو

میروم از سر کوی تو بملکی که دگر

نرسد دیدل انجم به سراغم بیتو

فارغ از بادۀ گلرنگ شدم از عشقت

پر زخو ناب جگر گشته ایاغم بیتو

تنم از داغ نباشد سر موئی خالی

همگی لاله بود حاصل داغم بیتو

دل بسیر چمن و سنبل و ریحان نکشد

چون نسیم سحر آشفته دماغم بیتو

«عصمت » از آتش هر نغمه زند پنبه بگوش

شور بلبل شده است نالۀ زاغم بیتو