تیر نگاه

از غم روی تو دلبر مردم 

وز جفای تو ستمگر مردم

گاه از غمزه ء چشم سیهت

گه از ابروی چو خنجر مردم

گاه از تیر نگاه مستت

گه ز مژگان چو نشتر مردم

گاه از دانه < خال مشکین

گا از رلف معنبر مردم

گاه از خنده ء شور انگیزت

گاه از لعل چو شکر مردم

ای شفا بخش دل رنجوران

چاره ئ ساز که مضطر مردم

نکنی رحم « بمحجوبه ء » زار

از ستمهای تو کافر مردم