(جهان خاتون )

جهان خاتون در قرن هشتم در شیراز حیات داشت و هم عصر خواجه حافظ (۲)و  عبید زاکانی بود گویند روزی جهان خاتون بدیدن حافظ رفت و خواجه این غزل خود رابرای او خواند :

دردم از یار است  و درمان نیز هم   دل فدای او شد و جان نیز هم 

وقتیکه فرد ذیل را خواند :-

اعتمادی نیست بسر کار جهان                                              بلکه بر گرون گردان نیزهم 

جهان خاتون فی البدیهه جواب داد : -

حافظ این می پرستی تا بکی                                               می زتو  بزار و بستن نیزهم (۳)

جهان خاتون زوجة قوام الدین بود شعرای هم عصر او نسبت باو احترام زیادی داشتند وباو بسیار رفت و آمد می نمودند  وقتیکه عبید زاکانی از قزوین به شیراز آمد و جهان خاتون بدیدن او رفت و با او مشاعره نمود و روز دیگر عبید زاکانی بملاقات خاتون آمد تصادف همان روز عروسی او با خواجه قوام الدین بود مردم هجوم بسیاری داشتند طوری عبید زاکانی قطعه نوشته کرد و به جهان خاتون فرستاد چون عروس و داماد قطعه را خواندند فوراً شاعر را درون خواستند (۴) جهان عبید زاکانی در تعریف جهان خاتون چنین میگوید :-

گر غزل های خان خاتون  بهند و ستان قند 

                                                 روح خسرو  با حسن گوید که این کس گفته است (۱)

این شعر نمونه قریحهٔ شعری جهان خاتون است .

مصوریست که صورت ز آب میسازد      ز ذرهٔ ذرهٔ خاک آفتاب میسازد  (۲)