پناه آوردن سلیمان میرزا به کابل در سال ۹۸۲

ابراهیم میرزا، شاهرخ میرزا

از آغاز سال ۹۷۵ هجری قمری به بعد محمد حکیم میرزا با خاطری نسبتاً آرام در کابل ماند و چون جوان عیاش بود، بیشتر به باده گساری و تشکیل بزم انس میپرداخت. درین وقتها جلال الدین اکبر مشغول فتوحات و گردش ها در هند و سلیمان میرزا که مرور سننین وی را سالخورده ساخته بود در میان تحریکات خانوادگی و اطرافیان خود پیر و زمینگیر شده ،میرفت زیرا فراموش نباید کرد که نامبرده از زمان حیات ظهیرالدین محمد بابر باینطرف زمام امور بدخشان را در دست داشت مشارالیه پسری داشت بنام ابراهیم میرزا که در واقعه جنگ سلیمان میرزا و پیر محمد خان اوزبک حاکم بلخ کشته شد و از او پسری مانده بود بنام شاهرخ میرزا چون میرزا شاهرخ به سن تمیز رسید و مادرش هم وفات کرد، مردم وی را علیه جدش سلیمان میرزا تحریک نمودند تا اینکه سپاه تمام بدخشان را جمع کرده و به اصطلاح خواجه نظام الدین احمد در طبقات اکبری (ص ۳۳) تمام ولایت بدخشان را از سرحد حصار شادمان تا سرحد کابل متصرف گشت. سلیمان میرزا چاره ئی جز فرار نداشت و ناچار به کابل نزد محمد حکیم میرزا .آمد بعضی منابع معتقد اند که سلیمان میرزا هنوز هم اگر فرصت مساعدت میکرد در پی گرفتن کابل و اغوای مردم بود و ظاهراً رجوع به دربار جلال الدین اکبر را در هند روپوش کار خود ساخته بود. بهر حال محمد حکیم میرزا بوی حتی موقع اقامت بکابل نداده به همراهی جمعی روانه هندوستان ساخت. جلال الدین اکبر از وی به حرارت استقبال نموده خان جهان خان حاکم پنجاب را مامور ساخت تا با پنجهزار نفر رفته بدخشان را مجدداً بوی تسلیم دهد ولی پیدا شدن کارهای دیگر در بنگاله خان مذکور را از ین ماموریت باز داشت و میرزا سلیمان روانه مکه معظمه شد در ۹۸۷ حین مراجعت از شاه اسمعیل صفوی کمک خواست و به قندهار آمد و از آنجا وارد کابل شد. میخواست که به بنگش رفته علیه اکبر اقداماتی کند ولی محمد حکیم میرزا وی را به اشغال بدخشان تحریص کرد و از تالقان تا هندوکوه بوی تفویض شد.