روغنی هروی

اصلا هراتیست و در عصر مغولیه در هند نشو نما یافت، بمناسبت تخلص خود گفت: 

عشق عالم سوز و دل پر آتش و من روغنی 

از برای سوختن اینها برای من بس است (۹۴)