عهد نامه افریدیان گلاء درهٔ کوهات یکم دسمبر ۱۸۵۳ میلادی

ما ملكان زرغون خیل خان و محمد امیر و لوزی و میرو و تاج خان و میران و میر شکار و ضابطه خان و شیر خان و جعفر. و ملکان شهرکی: پاینده ،خان و گمل خان و شیر احمد خان و دوست محمد. و ملکان خور جرگه: ملاخان و اکرم و شیراز و گلستان. به قرار شرح فوق ملکان تمام درۀ ،کوهات در کوتل کوهات فراهم آمده و احکام کپتان کوک صاحب را شنیده برضا و رغبت خود با سر کار انگریزی چنین عهد کردیم:

اول: چون بر موضع کوتل بین ما و بنگش نزاع بود، و حالا سرکار انگریز آنرا به بنگش حواله داشته بنا بران ما بران موضع دعوای نداریم و سرکار اختیار دارد که هر دو سمت کوتل را طوریکه بخواهد انتظام نماید، و بر هر جائیکه بخواهد چوکی (محافظ خانه) مقرر دارد.1

 دوم: اموال سرکاری و ملازمان سرکاری که بدستِ ما آمده و اپس میدهیم، و سوگ میخوریم که زیاده ازان نگرفته ایم. 

سوم: اموالیکه زرغون خیل و سنی خیل از سوداگران به غارت برده اند واپس میدهند اما آنچه همدون خیل برده و تلف کرده اند باید معاف شود. و اگر زرغون خیلان اموالی را فروخته باشن،د بسوگند مؤکد قیمت آنرا خواهند پرداخت. 

چهارم: اگر در آینده بین چبوترۀ اجل سمت پشاور و لوهری کوتل رهزنی و یا غارت واقع گردد، بعد از صدور حکم دیپتی کمشنر کوهات مع فهرست اموال مسروقه در مدت ۵ روز آنرا جمع کرده و اپس میدهیم، و یا نقصان را تلافی میکنیم. 

پنجم: اگر فردی از قوم ما بر رصد خانه ها و پهرۀ فوجی و یا چوکی پلیس واقع حدود ضلع پشاور و کوهات فیر تفنگ نماید و این فعل باثبات رسد، پس ما فردِ مذکور را به سرکار انگریزی می سپاریم تا به هر جائیکه بخواهد جلا وطن نماید، و از ما جریمه بگیرد و نیز اگر از قوم ما فردی ارتکاب چنین فعل ،نماید این عهد نامه ملغی خواهد بود. 

ششم: اگر بعد از تصدیق این عهد نامه کدام فرد قاتل یا سارق یا فاسقی از علاقه انگریزی به نزد ما پناه آورد، ما او را از حدود خود بیرون میکشیم، و الا از آنها اقرار نامه میگیریم که در آینده برعایای انگریزی خسارتی نرسانند و ما ضامن ایشان خواهیم بود. 

هفتم: اگر از قوم ما فردی مرتکب قتل گردد، ما او را از بین خود بیرون میرانیم و خانۀ او را می سوزانیم و اگر مجرم مذکور را سر کار گرفتار نماید، مانند بزه گاران دیگر جزا دهد.

هشتم: اگر فردی از رعایای سرکار اموال مسروقه را به سرزمین ما آورد و ما ازان مطلع گردیم، مال مذکور را ازو گرفته و واپس میدهیم و شخصی مفرور را بیرون میکشیم.

نهم: تهانه جات و چوکی هائی که سابقاً کرنیل جارج لارنس صاحب و کپتان هملتن صاحب به غرض امنیت راه و حفاظت مسافران دره به تفصیل ذیل مقرر کرده بودند بعد ازین هم بر قرار خواهد بود: براه اجوز چوکی ۲۵ نفر، اجل چیوتره ۱۵ نفر، ورسک ۵ نفر، اخ ورسک ۵ نفر، راه شرقی زرغون خیل ۲۰ نفر، رنجوینگی ۱۰ نفر، سنده بسته ۵ نفر، میان شرقی و کوتل ۵ نفر. 

دهم: بر کوتل سه چوکی اقوام دولت خیل و جواکه و بنگش از طرف سرکار مقرراند. اگر شخصی از دولت خیل و جواکه در سرحدات ما مرتکب غارت گردد اگر به بنگش متعلق باشد ایشان مسئول آن خواهند بود. و اگر به مردم دره تعلق داشت البته ما جوابده بوده و مسئول اقوام شریک خود هستیم. 

یازدهم: فردی از اقوام ما مرتکب دزدی نخواهد شد و اگر مجرمی گرفتار آید، به موجب قانون جزا بدهند، و اگر سارقی اموالِ مسروقه را بسر زمین ما آورد مالِ مذکور را واپس میدهیم. 

دوازدهم: افراد قومی ما که در پشاور و کوهات مقید اند، و یا به ماورای دریای سنده فرستاده شده اند، اگر مرتکب قتل نشده باشند، سرکار ایشان را رها خواهد کرد و مواشی و اموال ایشانرا هم وا پس بدهد.

سیزدهم: دپتی کمشنر بعد از تصدیق این عهد نامه حکم عام بدهد، که افراد قوم ما مانند رعایای دیگر سرکار به شرط گذران نیکو در ملک انگریزی به غرض تجارت و کاروبار خود گشت و گذار نمایند.

چهاردهم: برای اطمینان ایفای این عهد نامه ما متعهدیم که چهار نفر را از طرف خود به سرکار یرغمل دهیم، تا پیش سرکار مقید باشند، و در اوقات دادن عوضی ایشان رها کرده شوند، و عوض ایشان گرفته شود.

پانزدهم: سابقاً مبلغ پنج هزار و هفت صد روپیه بابت مواجب دره به ما داده میشد، و حالا کمشنر صاحب بابت مواجب بسئ خیل سه صد روپیه را سالانه تنقیص کرده اند و ما آنرا قبول داریم، و بعد ازین مبلغ پنج هزار و چهار صد روپیه را دریافت خواهیم داشت.

امضاء............ مقام كوهات كوتل یکم دسمبر ۱۸۵۳م