یار بی وفا

بدام زلف تا شد مبتلای دل

تو گوئی شد گرفتار بلا دل

دو صد فرسنگ درو ایت از برمن

کجا باشم و من باشد کجا دل

درین زوفان غم دل با خدا بند

مپندار عاقلی بر ناخدا دل

عبث گوئی کهی دل صبر میکن

به عضق تو کرا صبرو کرا دل

شده عمری که گم شد از برمن

نمیدانم کجا شد بینوا دل

دلم تا کی کند ناز عتابت

بگو آخر که این سنگست یا دل؟

بغربت بی کس و بیدل بماند

بکن رحمی براحوالم بیا دل

چو«محجوبه» اگر سوزم سزایم

چرا دادم بیار بیوفا دل