بستان وطن

در غریبی هر نماز شام گربانم چو شمع                                                                                                                                                ز آشت دوری و مهجوری گدازانم چو شمع                                                                                                        هر اندر گوشۀ تنهایی از سوز فراق                                                                                                                       تا سحر از دیدۀ خود اشک ریزانم چو شمع                                                                                                                        دود سودا اینچنین کاندر سرم پیچیده است                                                                                                                        زآتش غم خرمن هستی بسوزانم چو شمع                                                                          از فراق شعله  رویی شب  همه شب تا سحر                                                                                                                      جای آب اتش همی بارد ز مژگانم چو شمع                                                                روشنی طبع ما را تیره بختی همره است                                                                                پیش پای خود منور کرده نتوانم چو شمع                                                                                                                                                                    در شب دیجور من طالع شوای بدر منیر                                                                                                             گر منور میکنی شام غریبانم چو شمع                                                                                     غرق آب دیده گشته جیب و دامانم هنوز                                                                                                                                                      آتش دل میکشد سر از گریبانم چو شمع                                                                                                                            گر زبستان وطن « محجوبه» آید یک نسیم                                                                                                    صبحدم جانرا ببیو ان بر افشانم چو شمع (1)