چمن چمن گل

ای کاکلت چون طره ئ سنبل شکن شکن

زلفین عنبرین تو مشکین رسن رسن

خوشبو ترست گیسویت از نافه ء ختن

نازک تر است از گلت ای گلبدن بدن 

شوری ز طالعم رود و تلخی از دهن

گوید بمن گر آن لب شیرین سخن سخن

بیتو بباغ غنچه ء دل وا نشد مرا

گلها اگر چه بود شگفته چمن چمن

دردا که آرزوی تو بودم بریز خاک

سوزد مرا زآتش حسرت کفن کفن

دور از دیار و یار بغربت فتاده ام

هر شام زار نالم و گویم وطن وطن

گر بیحجاب روی نمایی چو آفتاب 

دل می بری ز خلق بوجه حسن حسن

ما را توان به نیم نگه کشتن ای نگار

ناوک ز غمزه بردل ریشم مزن مزن

زاهد بفصل  گل زمی اعراض میکند

بنمای روی و توبه اش ای دل شکن شکن

«محجوبه » دوش یوسف دل گم شد از برم

اکنون فتاده است بچاه ذفن ذفن