چو موج سرخوش و مستم خروش کار منست

چو موج سرخوش و مستم خروش کار منست

ز هر چه بود گسستم غم تو یار منست

بلند کرده ام از پیچ و تاب زندگی سر

که سجدۀ  رهت امید بار بار منسست

نه جام خواهم و ساغر نه باده و مستی

که یک نگاه، ز چشم تو صد خمار منست

تپیده میروم هر سو به جستجوی دلم

که خانۀ صنم خوب و دلشکار منست

جماعتی به یقین مُهر بر جبین زده اند

که در جنون تو دیوانگی شعار منست

رقیب تهمتی زد برمن از تقلب وصل

ندید کین ثمر عمرِ انتظار  منست

ز خویش رفته ام از لذتی که داده دمی

نگار ماه جبینی که در کنار منست

تپش به سینۀ من کم نمی شود «واهِب»

وصال یار قرار دل فگار منست