ماهِ منیر

از هجر رسد تا دم افلاک نفیرم

وز حسرت دیدار، شوم خاک و بمیرم

از غفلت صیاد ندارم گله بسیار

کز خاطر او رفته و در دام اسیرم

در حسرت آنم که شبی خانۀ قلبم

پُر گردد از آن روشنی ئی ماه منیرم

روزی اگر او راه دهد بر سر کویش

فردوس چه باشد که از و نام بگیرم

رنجیده ز من کز گنۀ خویش ندانم

ناکرده خطایم، بگو بیداد مَگیرم

«واهِب» به سر کوی صنم جان بسپارم

اما تو مپندار کز و دست بگیرم