بجا نشسته

به دلم خیال وصلت چقدر بجا نشسته

تو خدائی این شکیبا که به ره گدا نشسته

چه قیامت است نورت ز جهان بی نیازی

که ذرات جان ما را همه جا بجا نشسته

ببرم خیال راهی که فنا شوم ز وصلت

چه کنم که دیده و دل ز هم ماسوا نشسته

همه امشبم مهیاست، نکنم امید فردا

که همای رحمت تو پس درب ما نشسته

چی فسرده ام یارا به امید جلوه ات من

چو خسِ نحیفی کاندر خم بوریا نشسته

ز طپش بسوخت بالم بتکید پرم یکایک

که خدنگ ناز بر چشم تو در خفا نشسته

نبرد هوای شاهی به جهان فانی «واهِب»

که جهان عیان و پنهان به قبای ما نشسته