برفت

سوخت  کاشانۀ دل، دلبر عیار برفت

یار عاشق کش طناز  جفا کار برفت

روز و شب می کُشدم حسرت آن لعل لبش

چه  کنم چاره که  آن لعل  شکر  بار  برفت

چشم  مستش  که چو پیمانه  خُمارم میکرد

مست و بیباک نهان گشت و به  یکبار برفت

مژه  بر هم  چو  کشم  روی  مهش  یاد آید

یاد آن چهره تنم سوخت و چو انگار برفت

دار محفوظ   تو  محبوب  دلم   را   یا رب

کاین  دعا عرش  بدرید  و به  انوار  برفت

نه مرا قدرت   پرهیز ز عشقش «واهِب»

  نه  توانی  که  ببینم  که  زمن یار برفت