کتیبه های شاره دا ناگری

ناگری (1) رسم الخط قدیم و عمومی هند است که تا اکنون بحيث رسم خط ملی آنجا باقیست و منسوبست به نگر یعنی « خط شهری »  که کلمۀ دیوه در آغاز نام آن در قرن ۱۸ اضافه شده و قدیم نیست و دیوه + ناکری بمعنی خط شهری خدایی باشد. که از خط قديمي براهمی برآمده و تا قرن یازدهم میلادی در اکثر اراضی شمالی هند رواج و تعمیم یافته است .

درین رسم الخط، خطوط عمودی تزئینی و خطوط افقی بالایی را بط حروف اضافه شده و ٣٤ حرو ف صحيح و ١٤ حروف علت دارد که قدیمترین کتیبه های آن در هند مربوط به قرن ۸۷م است . 

اما رسم الخط دیگر بنام شاره دا (2) نیز در قرن 8 م بین هندوان کشمیر رایج و مقارن با زبان ورسم الخط ناگری  بود که با ناگری شباهت و نزدیکی داشت و گویند که از خط کوپته (3) وشعبۀ غربی آن در قرن 8 م بمیان آمده بود و در ادبیات شمال غربی هند بکار میرفت، و هر صوت و حرف نمایندۀ آن ، نام جداگانه یی هم داشت . (فن تحرير ٣٤٠)