محشری آورد عشقش در طبع آرام من

محشری آورد عشقش در طبع آرام من

پُر ز شور و شوق اویم تا رساند کام من

از نعم بارش به سر دارم دلگیر از قضاء

کز سیه بختی نگونسار است صبح و شام من

هر نفس تک تک کنان دل می تپد از هجر او

تا نوای زار شد بر درگه اش دشنام من

دل بدان خرسند کز من برده قاصد نامه ای

لیک دلبر وا نکرد از ناز یک پیغام من 

ساقیا من جرعۀ نوشیده ام دوش از لبش

تا سحر میخانه شد یک جرعه اش در جام من

میکند بر من نگاه و چهره میپوشد ز من

بیخبر کان هر نگاهش دانه شد بر دام من

کشته ما را یک نگاه مست روز اولش

 «واهبا» در حیرتم از آخر و انجام من