آزادی مرگ
مرا بگذار تا در فرش گِل آلود این زندان
به زیر نوری کز این باد رَو بر شانه می تابد
بگویم هستی را بدرود
مرا بگذار تا آزاد گیرم دامن مرگم
مرا دیوار این زندان
هزاران بار بهتر می رسد در چشم
از آن زندان «آزادی»
از آن زندان بی دیوار
مرا این ظلمت زندان
خوشتر آید از آن نور
کز برقش دهم از دست بینائی
مرا خاموش بودن به ز صحبت با زبان غیر
مرا زنجیر پولادین؛ به در دست و در پایم
از آن بی دستی ئی با دست
وزآن بی پائی ئی با پا
در آن غمگین سرا؛ بیدادگاه ؛ کشتار گاه حُر
در آن سنگسارگاه حرمت انسان
تمام هستی ام مجروح و خونین شد
مرا مردن درین جا جشن آزادیست
هزاران بار بهتر
بهتر از آن آشیان زر
مرا طوطی مساز، یک طوطی در بند
رنگین بال، خوش صحبت
بمان با خود بگویم
با خودم از خود بگویم
خویش را در خود بجویم
با زبان خود بگویم
مرگ را از آن خود سازم
مرا حق ده
حق آزادی مردن
مرا بگذار رها گردم از بند اسارت ها
مرا بگذار تا میرم
روی فرش این زندان گور آسا
فرش سرد و گِل آلوده ای این کوتۀ تاریک
مرا حق ده
حق مردن حق آذادی مرگم