حرص مقام

جهان پر از کسی ئی ماست و ما جدا ز کسیم

پرِ شکسته لب بسته، بند در قفسیم

دیار غربت و بیگانگی حزینۀ ماست

جدا ز خانه و دور از نشست همنفسیم

ز آبروی خود همچون حباب، خالی میان

بدست باد فلاکت سبک، چو خار و خسیم

چو ناله راهی هر پرده ای گلو گشتیم

ولی به پنجۀ بغض و گِرِهِ هر نفسیم

نه مُهر ثابتی درج است در زمانه ز ما

که در هوای مقام، هر کجاست بلهوسیم

برای غارت و بر بادی و تباهی خویش

فقط بدور و برخویش بهر خویش بسیم

پی عقیدۀ هر کاروان ِ ره به سفر

صدای ناخوش زنگ و کمند هر جرسیم

رهی که یافته ام « واهِبا» به بزم ادب

به تیغ جهل شکستند پای، تا نرسیم