شمع عالم تاب

سرا پا آتشم از عشق آن جانانه، جانانه

که چون لیلی و شیرین گشته ام دیوانه، دیوانه

دو چشمش ساغر مستی، نگاهش نشۀ حسرت

که با یک جرعه مستم میکند پیمانه، پیمانه

مرا می بیند و از ناز غفلت می کند، اما

نگاه زیر مژگان میکند دزدانه، دزدانه

بده ساقی می ئی  وصلش که عقل و هوش بزدایم

شوم از حسرت نوشین لبش مستانه، مستانه

نیم تنها یکی من عاشق رویِ  فروزانش

به پایش سر دهد صد عاقل و فرزانه، فرزانه

خیالش میرسد هر لحظه، بر غمخانۀ جانم

که گم می گردم از خود میشوم بیگانه، بیگانه

شدم آواره و سر گشته و حیران و شیدایش

«به صحرای جنونم بی سر و سامانه، سامانه»

مۀ روی نگارم شمع عالم تاب را ماند

منم در سوختن هم خصلت پروانه ، پروانه

به شهر عاشقان «واهب» شدم من شهرۀ عشقش

بیا تحریر کن از من تو این افسانه، افسانه