عقل خام
از کتاب: غزلیات هفتگانه
، غزل
05 February 2016
سرشته اند ز رنگ و زبوی گل خاکم
که نیست زآمدن و رفتـن خزان بـاکم
دلم به عشق تو ای شوخ پای در بندست
نگاه تـو زده آتش به سینۀ چاکم
طلسم حیرتم آئینه دار عکس رخـت
کز آب لطف تو سر تا به پا چو تو پاکم
دریده جامۀ شوقم دو دست بیرنگی
ز روی لطف نگر بر دو چشم نمناکم
طپیدن نفسم همچو موج پُر آشوب
ز گِرد بادِ درونم برد به افلاکم
چنان فتاده، ز انظار صاحبان دلم
که در نظر نرسد تن مرا به جز خاکم
شدم ز پختگی تسلیم سِر کورۀ جان
ولی ز سرکشی ئی عقل خام غمناکم
کجا روم که ببینم جهان بیــرنگی
نمای راه تو«واهِب» که قاصرادراکم