آب حیوان

از تعلق جان جانانم نشد

ذوق بی پروا به فرمانم نشد

زآتش دل دامن خورشید سوخت

شعله خاکستر ز گریانم نشد

موج حیرت در نگاهم غرق شد

حائل توفانِ مژگانم نشد

تا کشم شور قیامت از نفس

جز فنای یار پیمانم نشد

بسملم از کوثرم آبی مده

تا که لعلش آب حیوانم نشد

اوج مدهوشی طلب کردم زعشق

جز خیالش نقش چشمانم نشد

نورِ هستی ماند در پشت حجاب

پیکر تصویرِ عُریانم نشد

در نظر از مستی امواجِ رنگ

فاش، بیرنگیِ پنهانم نشد

عبرتی گردید دهر بی بقا

هیچ نامی زیب عنوانم نشد

«واهِبا» راحت مجو از هر نفس

کین تپش حاصل به آسانم نشد