عشق شمع

ترا صد بار در یک روز بینم پیش چشمانم

ولی با من، تو از من میروی ای مونس جانم

ترا من در تکاپویم میان هر حباب موج

ولی کز مردمم نزدیکی من این را نمیدانم

توئی آئینه دار دل، توئی آن زورق باور

که بیتو هست و بودم  فاقد معنیست میدانم

ترا بخشیدن جان خاک را، مژگان به هم بستن

مرا عمری بباید تا که جان از خاک برهانم

پر پروانه ماند بر مزار شمع جای گل

به این تدبیر «واهب» سر به پای شمع میمانم