آفریدگار

ای بر دلم نشسته چی خوش آرمیده ئی

عشقت به جانم همچو خدا آفریده ئی

آئینۀ حباب مرا میکشد ببر

از رنگ بیخودی که به جانم چکیده ئی

ای آفتاب در نظرم جلوه ای مدار

کز خاک پای دلبر من سر کشیده ئی

ای بی نیاز آئینه گشتم ز جلوه ات

برگو که از چی عالمی بر من رسیده ئی

ای شأن نام، گم شدی در گوشۀ عدم

وی نور دیده چی ز نظر ها رمیده ئی

دیگر ترا ، ترا و مرا من نگفته اند

تا روح خویش در تن و جانم دمیده ئی

«واهِب» ترا به بزم نکویان نیاز نیست

تا چون کمان به سجدۀ پایش خمیده ئی