ماهی بچه ئی شوخ به شاهین بچه ئی گفت

ماهی بچه ئی شوخ به شاهین بچه ئی گفت

این سلسله موج که بینی همه دریاست

دارای نهنگان خروشنده تر از میغ

در سینه ی او دیده و نادیده بلا هاست

باسیل گران و زمین گیرو سبک خیز

با گوهر تابنده و با لولوی لالاست

بیرون نتوان رفت ز سیل همه گیرش

بالای سرماست ته پاست همه جاست

هر لحظه جوان است و روان است و دوان است

از گردش ایام نه افزون شدونی کاست

ماهی بچه را سوز سخن چهره برافروخت

شاهین بچه خندید و زساحل به هوا خاست

زد بانگ که شاهینم و کارم به زمین چیست

صحرا است که دریاست ته بال و پر ماست

بگذر ز سر آب و به هنای هوا ساز

این نکته نه بیند مگر آن دیده کا بیناست