شقیق بخی

(۱۹۴ه/۸۱۰م) او شاگرد ابراهیم ادهم بود . عظار در تذکرته الالیا گوید :«ابو علی شقیق(رح) یگانۀ (دوران) عهد بود شیخ وقت بود و در زهد و عبادت قدم راسخ داشت و همه عمر در توکل رفت و در انواع علوم کامل بود و تصانیف بسیار دارد در فنون علم و استاد حاتم اصم بود و به بسیار مشایخ صحبت داشته بود و گفت : و یک هزار و هفتصد استاد را شاگردی کردم و چند اشتر بار کتاب حاصل کردم ، و گفت : راه خدا در چهار چیز است : یکی امن در روزی دوم اخلاص در کار سوم عداوت با شیطان چهارم ساختن مرگ. و سبب توبه او آن بود که به ترکستان شد به تجارت و به نظارۀ بت خانه رفت بت پرستی را دید که بتی را می پرستید و زاری میکرد و شقیق گفت : ترا آفریدگار است زنده و قادر و عالم او  را  پرست و شرم دار و بت مپرست که از او هیچ خیر و شر نیاید . بت پرست گفت اگر چنین است که تو میگویی قادر نیست که ترا در شهر تو روزی دهد که ترا به این جانب باید امدن . شقیق از این سخن بیدار شد و روی به بلخ نهاد.*۴۲۶ از قول وی نقل است که جست روزی جهل است و کار کردن از بهر روزی حرام. *۴۲۷