وصلت

نغمۀ جان سر کنم از پرده های ساز خود

پــرده را از پرده چینم در بر آواز خود

زار نالم از شرر های نوید وصل او

در تپش آید دلم از وصلت همراز خود

میرسد تا عرش فریاد و نفیر من ز شوق

تا که دلبرمی فزاید مهر در هر ناز خود

در میــان آتشم از حیرت دیدار و لیک

با کسی لب تر نسازم زعالم پرواز خود

سوخت عمری جان من  تا وصل خود در هر نفس

کز همای بخت دارد سعد در انداز خود

سر به پای هر بتی بگذاشتم شد سنگ سر

چون به پای خود رسیدم یافتم اعجاز خود

در زبان بی زبانی عالمی بنهفته است

«واهِبا» خاموش باش و پست کن آواز خود

مربوط مجموعۀ اولی به نام (مروارید گمشده)