طیاره

سر شاخ گل طایری یک سحر 

همی گفت با طایران دگر

«ندادند بال آدمی زاده را

زمین گیر کردند این ساده را »

بدو گفتم ای مرغک باد سنج

اگر حرف حق با تو گویم مرنج

ز طیاره ما بال و پر ساختیم

سوی آسمان رهگذر ساختیم

چه طیاره آن مرغ گردون سپر

پر او زبال ملک تیز تر

به پرواز شاهین به نیرو عقاب

بچشمش ز لاهور تا فاریاب 

بگردون خروشنده و تند جوش

میان نشیمن چو ماهی خموش

«خرد زآب و گل جبرئیل آفرید

زمین را بگردون دلیل آفرید»

چو آن مرغ زیرک کلامم شنید

مرا یک نظر آشنایانه دید

پرش را بمنقار خاریدو گفت

که من آنچه گوئی ندارم شگفت

مگر ای نگاه تو برچون و چند

اسیر طلسم تو پست و بلند

«تو کار زمین را نکو ساختی ؟

که با آسمان نیز پرداختی »؟ (۳)