حور و شاعر

حور:

نه به باده میل داری نه به من نظرگشائی

عجب این که توندانی ره ورسم آشنائی

همه ساز جستجوئی همه سوز آرزوئی

نفسی که می گدازی غزلی که می سرائی

بنوای آفریدی چه جهان دلگشائی

که ارم بچشمم آید چوطلسم سیمیائی؟(۱)

شاعر:

دل رهروان فریبی به کلام نیش داری

مگراین که لذت اونرسد به لاله خاری

چه کنم که فطرت من به مقام درنسازد

دل ناصبوردارم چوصبا به لاله زاری

چونظر قرار گیرد به نگارخوبروئی

تپد آن زمان دل من پی خوبتر نگاری

زشرر ستاره جویم زستاره آفتابی

سرمنزیلی ندارم که بمیرم ازقراری

چوزباده ی بهاری قدحی کشیده خیزم

غزلی دگر سرایم به هوای نو بهاری

طلبم نهایت آن که نهایتی ندارد

به نگاه ناشکیبی به دل امید واری

دل عاشقان بمیرد به بهشت جاودانی

نه نوای درد مندی نه غمی نه غمگساری