ا بردی زمن تاب و تب ای لعبت زیبا

تا بردی زمن تاب و تب ای لعبت زیبا

نی شب بُوَدَم صبر و نه هم روز شکیبا

نی روی ترا زهره و مهتاب  همانند

نی حور و پری حسن ترا آمده همتا

عمریست مرا وعده دهی نعمت وصلت

 هر روز نهی وعدۀ امروز به فردا

طبعم ز تو خوش گشته دل از رنج تو بیزار 

از ضعف  تنم گُم ز تو، رازم ز تو پیدا

در وقت حضور تو رود خون ز دو چشمم

ای وای چه حالم چو بمانم ز تو تنها

تا دست محبت کشی بر خارۀ سنگین

گل رسته برون آید از آن کوه معلی

خورشید رود مویه کنان چهره بپوشد

تا شمس جمالت کشی از پردۀ بیضا

باقیست ز دیبا  تن  من رشتۀ تاری

تا یک نظر افتاد به آن صورت رعنا

«واهِب» شده این فرش تنت دیبۀ رومی

تا غبس جفا پاک شد از گنبد والا