چراغ مُحتال

تا که وصلت  صنما نیک گرفتیم به فال

بس سعادت که مراهست ازاین روی و جمال

نیست فرخنده تر از دیدن دلبر فالی

نیست بالنده تراز وصلت معشوقه وصال

از لبت شعر طلب دارم و صد بوسه ز رخ

که غزل گوی غزالی و شکر بوسه جمال

تاغزل خوان منی همچو غزل گویِ تو ام

که  بخوانم سِرِعشق تو و آن لطف و کمال

چشم بگشا و ببین عاشق خود ای مهتاب

صورت تُست مه و قامت من همچو هلال

من ترا چون بفریبم که تو خود مکر منی

تو مرا چشم سرابی و چراغ  مُحتال

گفت «واهِب» که به شب چشم مرا خواب آید

گفتی اینک ز رخم بودن شب گشت محال