آمدن عبدالله طلحه به سیستان

و یک سال به سیستان بود، باز پدرِ وی [طلحه](٢) را به سیستان فرستاد اندر سنهٔ اربع و ستین، و [او] پسر خویش را عبدالله را خلیفت کرد که مردمان از نیکوئی سیرت وی(٣) شکر بسیار کردند و به سیستان ببود(۴) تاگاه وفات وی، پس وصیت کرد پسر خویش را که مرا هم اینجا دفن کن که این مردمان مرا دوست دارند تا ذکر من اینجا بماند میان دوستان من و من را سال ها یاد همی کنند که مردمان چون او را همی یاد کنند مرده نباشد و آن سخن که کسی گوید که هزار سال ترا بقا باد آن نه بر خطا گویند، بقاء مرد ذکر نیکوئ(۵) اوست و من امید می دارم که زآن جمله باشم اندرین شهر بزرگوار و این بزرگان و آزاد مردان. پس چون فرمان یافت پسرش فرمان او را کار بست و او را به تهل(۶) مهاجر دفن کرد و اکنون گور او معروفست، شاعر گوید- وهو عبدالله بن قیس الرُّقیّات. 

شعر

رَحِمَ  الله اَعظُماً  دَفَنُوهَا         بِسِجِستانَ طَلحَةُ الطَّلَحاتٍ

چون طلحه فرمان یافت، سپاه او نافرمان گشتند اندر یزید معویه، و هر کسی به ناحیت(٧) از سیستان بنشستند، چون چنان بود پسر وی قصبه بگذاشت و بازگشت،

__________________

۱.کذا...ظ یعنی مردان را بدین گونه فریب نکنند.             ٢. یعنی باز یزید، طلحة الطلحات پدر عبدالله را.                             ٣. یعنی نیکوئی سیرت عبدالله بن طلحه.                       ۴. یعنی خود طلحه.             ۵. کذا.                   ۶.کذا ظ: لهجه ای از تل.                                                                                                                    ٧. کذا. و باید به ناحیتی و یا به یکی ناحیت می بود- و نیز ممکن است به جای یای نکره به کسرهٔ زیر تاء. 

ابوسح(۱) بن ربعی القشری(٢) درِ طعام(٣) گرفته بود، و وکیع بن اسود ناحیت اوق، و عبدالمجید بن جمیل ناحیت خواش. و عبدالله بن ناشره ناحیت فراه، و قصبه و بسکر(۴) مهمل گذاشته بود، هیچ والی نبود، تا یزید بن معاویه فرمان یافت به حوارین(۵) از نواحی شام چهارده روز گذشته از ربیع الاول سنهٔ اربع و ستین و او را سی و هشت سال بود و هشت ماه، کم هشت روز،و او را دفن کردند به دمشق.