آن فتنه که آفاقش شور من و ما باشد

آن فتنه که آفاقش شور من و ما باشد

دل نام بلائی هست یارب به کجا باشد

بابد به سراب اینجا از بحر تسلی بود

نزدیک خود انگارید گر دورنما باشد

راحت طلبی ما را چون شمع به خاک افکند

این آرزوی نایاب شاید تنه پا باشد

گویند ندارد دهر جزگرد عدم چیزی

آن جلوه که ناپیداست باید همه جا باشد

بی پیرهن از یوسف بوئی نتوان بردن

عریانی اگر باشد در زبر قبا باشد

نبر وبم جرات نیست درساز حباب اینجا

غرق عرق شرمیم ما را چه صدا باشد

کم نیست کمال فقر ز دام هوس رستن

بگذار که این پرواز در بال هما باشد

اندیشهٔ خودبینی از وضع ادب دور است

آئینه نمی باشد آنجا که حیا باشد

با طبع رعونت کیش زنهار نخواهی ساخت

باید سرگردن خواه از دوش جدا باشد

اشکی که دمید از شمع غیرت ته پایش ریخت

کاش آب رخ ما هم خاک ذر ما باشد

تحقیق ندارد کار با شبهه تراشیها

در آینهٔ خورشید تمثال خطا باشد

اجزای جهان کل کیفیت کل دارد

هر قطره که در دریاست باشد همه تا باشد

هرچند قبولت نیست بیدل زطلب مگسل

بالقوهٔ حاجتها در دست دعا باشد