بازارهای عرب

بازار های عرب ده بازار بود که برای بازرگانی در انها فراهم می شدند و مردم دیگر نیز حاضر می شدند و در آن بازار ها جان و مالشان در امان بود.                                                                           از انها است دومة الجندل که در ماه ربیع الاول بپا میشد و سروران این بازار غسان و کلب بودن . هر یک از دو طایفه که غالب می شد امر آن را بدست می گرفت .                                                              سپس مشقر در هجر که بازارش در جمادی الاولی بپا می شد و بنی تیم طایفۀ منذر بن ساوری امر ان بدست  داشتند.                                                                                                                  سپس صحار که در روز اول رجب بپا می شد و در ان نیازی بنگهبانی نبود .پس از صحاربه ریا می رفتند و در انجا جلندی و خاندان جلندی از ایشان ده یک می گرفتند.                                                        سپس بازار شحر , شحر مهر است که بازارش زیر سایۀ کوهی که قبر هد د پیغمبر علیه السلام بر آن است بپامی شد و در انجا حمایت و نگهبانی در کار نبود و مهره امر آن را بدست می گرفت .                            سپس بازار عدن در اول ماه رمضان بپامی شد و ابناء از انان ده یک می گرفتند و از آنجا طیب ( عطریات ) بدیگری ناحیه ها حمل می شد.                                                                                    سپس بازار صنعاء در نیمۀ ماه رمضان  بپا می شد و نیز ابناء از انان ده یک میگرفتند . سپس بازار رابیه در حضرموت بود لیکن بدون نگهبانی نمی شد بانجا رسید چه ناجا جزء کشوری نبود و هر که آنجا زورمند بود ع دست بغارت می برد و کنده آنجا نگهبانی می کرد.                                                                                                                                   سپس بازار عکاظ در بالای نجد ئرذی القعده دائر می شد و قریش و دیگر عربها در ان فرود می امدند جز آنکه بیشتر شان از قبیلۀ مضر بودند مفاخرۀ عرب و ضمانتها و پیمانهای صلح ایشان در همین بازار بانجام می رسید.                                                                                                  سپس بازار   ذی المجاز بود و از بازار عکاظ و بازار ذی المجاز برای انجام حج خود به مکه می رفتند.  در میان عرب قومی بودند که هر گاه در این بازار ها حاضر می شدند , ستمگر ی را  روا می داشتند و اینام محلون » نامیده شدند و در میانشان نیز کسانی بودند که آن را ناروا می شمردند و خود را برای یاری ستمدیده و جلو گیری از خونریزی و ارتکاب منکرات آماده داشتند و انان « الذاده المحرمون» نامیده شدند.   محلون ( حلال شمارندگان ) قبیله هایی بودند از اسر وطی و بنی بکر بن عبد مناظ بن کنانه و قومی از بنی عامر بن صعصعه وذادۀ محرمون ( حمایت کنند گان و حرام شمارندگان ) از بنی عمر و بن تمیم و بنی حنظلة بن زید مناة و قومی از هذیل و قومی بنی شیبان و قومی از بنی کلب بن و بره بودند که برای حمایت و دفاع از مردم مسلح می شدند و همۀ عرب در میان اینان اسلحۀ خود را در ماههای حرام فرومینهادندع عرب در بازار عکاظ بار روهای برقع دار حاضر میشدند و گفته میشود نخسترین عربی که رو پوش بر گرفت طریف بن عنم عنبری بود پس عرب هم مانند کار اورا انجام دادند.۳