آمدن حسین عبدالله السیّاری به سیستان

چند(٣) عهد بدو رسید شهر را ضبط کرد و برادرزادهٔ خویش را عبدالله بن محمد را بست داد و او به عبدوس(۴) معروف بود، به بست [شد] و با مردمان نیکوئی کرد. و به سیستان مردی بیرون آمد هم از خوارج و گفت: من به دور کردن خوارج همی برخیزم، و نام وی ابی بن الحضین. مردم بسیار ازهر دو گروه برو جمع شد، و حسین سیّاری مشایخ و بزرگان شهر را زی(۵) او فرستاد، چون حسن بن عمر(۶) را و شارک بن النصر(٧) را و عثمان ابن عفان را و یاسر بن عمّار را، بر آنک این مردم را از خویشتن دور کن که ترا فرمانی نیست، و او نکرد به قول ایشان، پس حسن السیّاری به نفس خویش به حرب او شد و ایشان را بر پرا کند، و سیاری را ظن افتاد که مگر او(٨) به عون مردمان شهر می کند، نامه کرد و عبدالله بن طاهر را آگاه کرد، جواب آمد که ابراهیم بن الحضین را و معدل الحضین را پسران قوسی را و عثمان بن روح بن بسام را و احمد بن محمد بن ترکه را و احمد بن الحضین را به نزدیک من فرست، پس سیّاری ایشان را به خراسان فرستاد، و شارک بن سلیمان حمیری بگریخت و به مکه 

ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

۱. ص: ببذندون، رجوع شود به حاشیه (۴) صفحه ۱٩۴.                                                                                         ٢. معتزله در مقابل مرجیهٔ و أشعریه و برخلاف جبریانند و معقول ترین مذهب از اسلام است.                                              ٣. چند عهد بدو رسید، یعنی همان ساعت که عهد بدو رسید، و نیز گویند چندانک عهد بدو رسید، و امروز می گویند همین که عهد بدو رسید.                                                                                                                                          ۴. ظ: عبدوس از اسامی مخففه است مانند ((بعبدلی)) مخفف ((بو عبدالله)) و حمدوی حسنوی و غیره و در این عصر ((خدو- زلفو- ممو)) به فتح ماقبل و او مخفف (( خداویردی و ذوالفقار، و محمد)) و عبدوس نیز نام حاجب بزرگ سلطان مسعود غزنوی بوده است.                                                                                                                                   ۵. زی او، یعنی سوی او- این لفظ در کتیبه ها و سکه های قدیم ساسانیان و غیر هم دیده می شود که علامت اضافه بوده و بعد تغییر معنی داده است.                                   ۶ و ٧. ص ۱۱٢: عمرو- نضر                                                      ٨. او، راجع است به ((ابی بن الحضین)). و در عبارت سقطی است؟

شد وآنجا مجاور شد و باز آمد، روز سدیگر(۱) که به سیستان آمد او را بکشتند، و دیگران که به خراسان شدند، به قلعهٔ هری فرستادند و محبوس کردند. باز سیّاری، محمد بن سیف طارابی را امیر شُرط کرد واسحقِ ابراهیمِ حصین را عزل کرد، پس محمد بن سیف طارابی طلب یاران ابی بن الحضین کردبه کوه ها و دشت ها وریگ هاء سیستان،آنچه بیافت ازیشان بکشت. واندر سنهٔ عشرین و مایتی معتصم،احمد بن حنبل(٢) را فرو گرفت و به تازیانه بزد ونامه نبشت به هر جای و به خلق قرآن(٣) خواند مردمان را و به کفر، نعوذبالله من الکفر.