داوران عرب
عرب را داورانی بود که در کارهای خود بانان رجوع میکرد و در محا کمات و موارث و آبها وخونهای خویش انها را داور میشناخت , چه عرب را دینی نبود که باحکام ان رجوع کند پس اهل شرف و راستی و امانت و سروری و سالخوردگی و بزرگواری و آزمودگی را حکم قرار میدادند. نخستین کسی که بداوری شناخته د و داوری کرد , أفعی جرهمی بود و او است که در میان پسران نزار راجع بمیراث ایشان حکم کرد . سپس سلیمان ابن نوفل , سپس معاویه بن عروه , سپس سخر بن یعمر بن نفاثه بن عدی بن دئل سپس شداخ – یعنی یعمر بن عوف بن کعب بن عامر بن لیث بن بکر بن عبد مناة بن کنانه و سوید بن ربیعة بن حُذار بن مرة بن حارث بن سعد و مُخاشن بن معاویه بن شریف ابن جروة بن اُسید بن عمر و بن تمیم که بر تختی از چوپ می نشست و بدینجهت « ذو الاعواد » نامیده شد و اکثم بن صیفی بن رباح بن [ حارثبن ] مخاشن و عامر ابن ضرب بن عمر و بن عیاذ بن یشکر بن عدوان بن عمر بن قیس و رهم بن قُطبه بن سیار فرازی و غیلان بن سلمه بن معتب ثقفی و سنان بن ابی حارثه مری و حارث بن عیاد بن ضبیعة بن قیس بن ثعلبه و عامر بن [ ضحیان ] بن ضحاک بن نمر بن قاسط و جعد بن صبرۀ شیبانی , ووکیع [ بن سلمة ] بن زهیر أیادی و او است که در بازار حزوره قصری داشت و قس بن ساعدل ایادی , و حنظله بن هند قضاعی و عمر بن حممۀ دوسی . در میان قریشی نیز داورانی بودند که از آنهاست : عبداالمطلب , و عبدالله بن جُدعان وولید بن مغیرۀ مخزومی .