داشت غوکی به لب بحر وطن

داشت غوکی به لب بحر وطن

دایم از بحر همی راند سخن

روز و شب قصه دریا گفتی

گوهر مدحت دریا سفتی

گفتی: «از بحر پدید آمده ایم

زو درین گفت و شنید آمده ایم

دل ازو گوهر دانائی یافت

تن از او دست توانائی یافت

هر کجا می گذرم، اوست همه

هر طرف می نگرم، اوست همه»

ماهی ای چند رسیدند آنجا

وز وی این قصه شنیدند آنجا

عشق بحر از دلشان سر برزد

آتش شوق به جان شان در زد

پای تا سر همگی پای شدند

در طلب مرحله پیمای شدند

برگرفتند تک و پوی نیاز

بحرجویان به نشیب و به فراز

گاه در تک چو صدف جا کردند

گه چو خس رو به کنار آوردند

نه نشان یافت شد از بحر نه نام

می نهادند به نومیدی گام

از قضا صیدگری دام نهاد

راهشان بر گذر دام فتاد

یکسر آن جمع به دام افتادند

تن به جان دادن خود دردادند

صیدگر برد سوی ساحلشان

ساخت بر خشک زمین منزلشان

چند تن کوشش و جنبش کردند

خزخزان روی به بحر آوردند

نیم مرده چو رسیدند به بحر

جام مقصود کشیدند به بحر

دانش و بینششان روی نمود

کنچه می داد نشان غوک چه بود

زنده در بحر شهود آسودند

غرقه بودند در آن تا بودند