تاریخ نویس عشقبازان

تاریخ نویس عشقبازان شیرین رقم سخن ترازان از سرور عاشقان چو دم زد بر لوح بیان چنین رقم زد کز «عامریان» بلند قدری بر صدر شرف خجسته بدری مقبول عرب به کارسازی محبوب عجم به دلنوازی از مال و منال بودش اسباب افزون ز عمارت گل و آب چون خیمه درین بساط غبرا می بود مقیم کوه و صحرا عرض رمه اش برون ز فرسنگ بر آهوی دشت کرده جا تنگ اشتر گله هاش کوه کوهان چون کوه بلند، پر شکوهان خیلش گذران به هر کناره چون گلهٔ گور بی شماره داده کف او شکست حاتم بر بسته به جود، دست حاتم سادات عرب به چاپلوسی پیش در او به خاک بوسی شاهان عجم ز بختیاری با او به هوای دوستداری از جاه هزار زیب و فر داشت و آن از همه به، که ده پسر داشت هر یک ز نهال عمر شاخی وز شهر امل بلندکاخی لیکن ز همه، کهینه فرزند می داشت دلش به مهر خود بند بر دست بود بلی ده انگشت در قوت حمله، جمله یک مشت باشد ز همه به سور و ماتم انگشت کهین سزای خاتم آری، بود او ز برج امید فرخنده مهی تمام خورشید فرخندگی مه تمامش بیرون ز قیاس، و قیس نامش سر تا قدم از ادب سرشته بر دل رقم ادب نوشته چون لعل لبش خموش بودی بر روزن راز، گوش بودی چون غنچهٔ تنگ او شکفتی سنجیده هزار نکته گفتی بینا، نظر پدر به حالش خرم، دل مادر از جمالش حالی ست عجب، که آدمیزاد آسوده زید درین غم آباد غافل که چه بر سرش نوشته ند در آب و گلش چه تخم کشته ند آن را که به عشق، گل سرشتند وین حرف به لوح دل نوشتند، شسته نشود ز لوحش این حرف ور عمر کند به شست و شو صرف قیس آن ز قیاس عقل بیرون نامش به گمان خلق مجنون ناگشته هنوز اسیر لیلی می داشت به هر جمیله میلی یک ناقهٔ رهگذار بودش کرنده به هر دیار بودش هر روز بر او سوار گشتی پوینده به هر دیار گشتی آهنگ به هر قبیله کردی جویائی هر جمیله کردی جمعی به دیار وی رسیدند و آن میل و شعف ز وی بدیدند گفتند که در فلان قبیله ماهی ست چو حور عین جمیله لیلی آمد به نام و، خیلی هر سو به هواش کرده میلی حسن رخش از صف برون است هم خود برو و ببین که چون است! از گوش مجوی کار دیده! فرق است ز دیده تا شنیده این قصه شنید قیس برخاست خود را به لباس دیگر آراست از شوق درون فغان برآورد و آن ناقه به زیر ران درآورد می راند در آرزوی لیلی تا سر برود به کوی لیلی چون مردم لیلی اش بدیدند بر وی دم مردمی دمیدند گفتند به نیکوئی ثنایش کردند به صدر خانه جایش لیک از هر سو نظر همی تافت از مقصد خود اثر نمی یافت خون گشت ز ناامیدی اش دل ناگاه برآمد از مقابل آواز حلی و بانگ خلخال گرداند سماع آن بر او حال در حلهٔ ناز دید سروی چون کبک دری روان تذروی روئی ز حساب وصف بیرون گلگونه نکرده، لیک گلگون آهو چشمی که گوئی آهو چشمش به نظاره دوخت بر رو هر موی ز زلف او کمندی بر پای دلی نهاده بندی گشتند به روی یکدگر خوش در خرمن هم زدند آتش آن پرده ز رخ گشاد می داشت وین صبر و خرد به باد می داشت آن ناوک زهردار می زد وین زمزمهٔ هلاک می زد آن از نم خوی جبین همی شست وین دفتر عقل و دین همی شست آن بر سر حسن و ناز می بود وین سربه ره نیاز می بود چون غنچه به هم دو سرو گلرنگ کردند آغاز صحبتی تنگ شد دیده چو بهره ور ز دیدار گشتند شکرشکن به گفتار هر یک به بهانه ای ز جائی می گفت نبوده ماجرائی نی شرح غم نو و کهن بود مقصود سخن هم این سخن بود غافل ز فریب این غم آباد بودند ز بند هر غم آزاد الا غم آن که چون سرآید این روز وصال و، شب درآید، دور از دلبر چگونه باشند بی یکدیگر چگونه باشند زرین علمی که مشرق افراخت دور فلک اش به مغرب انداخت قیس و لیلی ز هم بریدند دیدند ز فرقت آنچه دیدند آن ناقه به جای خویشتن راند وین پای شکسته در وطن ماند