چون سلامان هفته ای محمل براند

چون سلامان هفته ای محمل براند

پندگویان را بر او دستی نماند

از ملامت ایمن و فارغ ز پند

بار خود بر ساحل بحری فکند

دید بحری همچو گردون بیکران

چشم های بحریان چون اختران

قاف تا قاف امتداد دور او

تا به پشت گاوماهی غور او

کوه پیکر موج ها در اضطراب

گشته کوهستان از آنها روی آب

چون سلامان بحر را نظاره کرد

بهر اسباب گذشتن چاره کرد

کرد پیدا زورقی چون ماه نو

برکنار بحر اخضر، تیزرو

هر دو رفتند اندر او آسوده حال

شد مه و خورشید را منزل هلال

شد روان، از بادبان پر ساخته

همچو بط سینه بر آب انداخته

راه را بر خود به سینه می شکافت

روی بر مقصد به سینه می شتافت

شد میان بحر پیدا بیشه ای

وصف آن بیرون ز هر اندیشه ای

هیچ مرغ اندر همه عالم نبود

کاندر آن عشرتگه خرم نبود

نو درختان شاخ در شاخ اندر او

در نوا مرغان گستاخ اندر او

میوه در پای درختان ریخته

خشک و تر بر یکدگر آمیخته

چشمهٔ آبی به زیر هر درخت

آفتاب و سایه گردش لخت لخت

شاخ بود از باد، دست رعشه دار

مشت پر دینار از بهر نثار

چون نبودی نیک گیرا مشت او

ریختی از فرجهٔ انگشت او

گوئیا باغ ارم چون رو نهفت

غنچهٔ پیدائی اش آنجا شکفت

چون سلامان دید لطف بیشه را

از سفر کوتاه کرد اندیشه را

با دل فارغ ز هر امید و بیم

گشت با ابسال در بیشه مقیم

هر دو شادان همچو جان و تن به هم

هر دو خرم چون گل و سوسن به هم

صحبتی ز آویزش اغیار دور

راحتی ز آمیزش تیمار دور

نی ملامت پیشه با ایشان به جنگ

نی نفاق اندیشه با ایشان دو رنگ

گل در آغوش و، خراش خار نی

گنج در پهلو و، رنج مار نی

هر زمان در مرغزاری کرده خواب

هر نفس از چشمه ساری خورده آب

گاه با بلبل به گفتار آمده

گاه با طوطی شکرخوار آمده

گاه با طاووس در جولانگری

گاه در رفتار با کبک دری

قصه کوته، دل پر از عیش و طرب

هر دو می بردند روز خود به شب

خود چه ز آن بهتر که باشد با تو یار

در میان و عیب جویان بر کنار

در کنار تو به جز مقصود نی

مانع مقصود تو موجود نی