ذکر هفتاد و پنجم

در نامه نوشتن امیر نوروز به ملک شمس الدبین کهین 

چون شهور سنۀ احدی و تعسین و ستّمائه[۶۹۱ّ] درآمد، راوی چنین تقریر کرد درین سال مذکور امیرنوروز و مکتوبی نوشت به ملک سعید شمس الحقّ والدّین و درآمدن او به هرات اشتیاق و نزاع تمام نمود و گفت که ((به دولت پاشداه عادل باذل روشن بَختِ آسمان تخت،

شعر [رشیدو طواط]

هُوَالمَلِکُ المَیمُونُ بَیضٌ سُیُوفُهُ          لِقَهرِ ضَلالٍ اَو لِنَصَرِ رَشادِ 

اوست پادشاهی خجسته، سفید است شمشیرهای او

از بریا شکستن گمراهی یا از بریا یاری کردن راه است

غازان خاص۲ =خطّۀ هرات۳  که مقر عزّ و جلال و محطّ منی و آمال است، آبادانی پذیرفت و به اضعاف آنچه ملک اسلام مشاهده کرده امروز در وی رعیٌت است و جمعیت و خصب نعمت. می باید که ملک اعظم از آن قلعۀ محروسه – که قللش با اوج فلک اثیر راز می گوید و حضیضش با تحت ثری پهلو کی ساید – به دارالملک هرات حرکت فرماید و تخت امارت موروثی را به قدوم خود مزّین گرداند. 

شعر 

به شهانشهی تاج بر سر نهد          همی تخت از چرخ برتر نهد 

جهان را ز سر و روسنای[ی] دهد          روان را به داد آشانی دهد

و چون به هرات نزول کند، مصاحب او پیش غازان رَوَم و به هر مابه و طلب که خاطر او بدان ملتفت و متعلق بوَد اجتهاد و سعی [۳۷۸] بلیغ در اسعاف و انجاح او بذل کنم. زیادت کتابت۴ حاجت نیود، والسلاّم.))

_____________________________________________________________________

۱ . اصلک هفتاد و سیم.                                 ۲  . ظ خان!                    ۳ . اصل: عاران حاص حطه هراه

۴ . اصل:کتابت.