آفت سر و برگ هوس آرائی جاه است

آفت سر و برگ هوس آرائی جاه است

سر باختن شمع ز سامان کلاه است

غافل مشو از فیض سیه روزی عشاق

نیل شب ما غازه کش چهرهٔ ماه است

با حسن تو آسان نتوان گشت مقابل

حیرت چقدر آینه را پشت و پناه است

یک چشم تر آورده ام از قلزم حیرت

این کشتی آئینه پر از جنس نگاه است

افسوس که در غنچه و بو فرق نکردم

دل رفت و من دلشده پنداشتم آه است

تا هست نفس رنگ به رویم نتوان یافت

تحریک هوا بال و پر وحشت کاه است

کو خجلت عصیان که محیط کرمش را

آرایش موج، از عرق شرم گناه است

زان جلوه به خود ساخت جهانی چه توان کرد

شب پرتو خورشید در آئینهٔ ماه است

جزسازنفس غفلت دل را سببی نیست

این خانه چو داغ از اثر دود سیاه است

آنجاکه تکبرمنشان ناز فروشند

مائیم و شکستی که سزاوارکلاه است

هرچند جهان وسعت یک گام ندارد

اما اگر از خویش برآئی همه راه است

زندان جسد منظر قرب صمدی نیست

معراج خیالی تو و ره در بن چاه است

از جلوه کسی ننگ تغافل نپسندد

بیدل مژه بر هم زدنت عجز نگاه است