ادب سنج بیان حرفی از آن لب هرکجا دارد

ادب سنج بیان حرفی از آن لب هرکجا دارد

خرام موج گوهر پا به دامان حیا دارد

کف خاکیم در ما دیگرانداز رسائی کو

که دست عجز اگر دارد بلندی در دعا دارد

بخار ازگل گهر از آب سر برمی کشد اینجا

نگوِِئی مرده رفتاری ندارد زنده پا دارد

غم و شادی ندارد پا و سر پن ماجرا بگذر

چو محمل تهمت بیداری ما خوابها دارد

ازین کلفت سرا برخیز و پا بر قصر گردون زن

قیامت فتنه ای از دامنت سر در هوا دارد

اگر صد نام بندی بر صفیر دعوت عنقا

هما از بی نیازی سر به اوج کبریا دارد

بقای جاه موقوف ست بر انعام بی برگان

غنا مهر سرگنجش همان دست گدا دارد

سر سودائی من خاک راه یاد دلداری

که نامش تا رسد بر لب دهن حمد خدا دارد

زمین انقلاب نظم غیرت نیست ناموزون

نشست گرد میدان بر سر مردان ادا دارد

مگرداغ تودوزد چشم بر درد من بیدل

وگرنه این گلستان کی سر بوی وفا دارد