از زندگی بجز غم فردا نمانده ایم

از زندگی بجز غم فردا نمانده ایم

چیزی که مانده ایم درینجا نمانده ایم

روزی دو چون حواس به وحشت سرای عمر

بی سعی التفات و مدارا نمانده ایم

چون سایه خضر مقصد ما شوق نیستی است

از پا فتاده ایم ولی وا نمانده ایم

سر بر زمین فرصت هستی درین بساط

زان رنگ مانده ایم که گویا نمانده ایم

زین خاکدان برون نتوان برد رخت خویش

حرفیست بعد مرگ به دنیا نمانده ایم

مجبور اختبار تعین کسی مباد

گوهر شدیم لیک به دریا نمانده ایم

سرگشتگی هم از سر مجنون ما گذشت

جز نام گردباد به صحرا نمانده ایم

محو سراغ خویش برآمد غبار ما

بودیم بی نشان ازل یا نمانده ایم

دود چراغ بود غبار بنای یأس

بر سر چه افکنیم ته پا نمانده ایم

بر شرم کن حواله جواب سلام ما

تا قاصدت رسد بر ما، ما نمانده ایم

چون مهره ای که شش درش افسون حیرت است

ما هم برون شش در این خانه مانده ایم

بیدل به فکر نقطهٔ موهوم آن دهن

جزوی به غیر لایتجزا نمانده ایم